عملکرد حکومت صفویه پیرامون کانون‌ها و مراکز شکل‌گیری افکار عمومی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دکتری تاریخ ایران اسلامی دانشگاه تبریز

2 دانشیار دانشگاه تبریز

3 دانشیار دانشگاه تربیت مدرس تهران

چکیده

افکار عمومی هرچند پدیده‌ای کهن است، اما مصطلح شدن آن به این نام و سپس بررسی علمی آن در دوران معاصر اتفاق افتاده است و در روزگاران پیشین به‌صورت علمیِ امروزی رایج و موردنظر نبود اما واقعیت افکار عمومی، فارغ از این‌که چه نامی بر آن بگذاریم، چون بر مبنای وجود عامه مردم شکل می‎گیرد همیشه در جامعه ایران وجود داشته است. تصور تاریخی‌ای که از حکومت‎های استبدادی پیشامدرن وجود دارد این است که مردم در نزد آن‌ها به‌عنوان اساس تشکیل افکار عمومی از هیچ جایگاه و اهمیتی برخوردار نبوده‌اند و بنابراین حکومت هیچ‌گونه تلاشی در راستای اغنای افکار عمومی و توجه به کانون‌های شکل‌گیری آن نداشته است. در دوره صفوی اماکن سنتی تجمع مردم و شکل‌گیری افکار عمومیِ بازمانده از ادوار گذشته مانند مساجد و میادین وجود داشتند. در کنار این دو، مکان تازه‌شکل‌گرفته قهوه‌خانه و کارکرد متفاوت آن نیز حکومت را واداشته بود تا در مواجهه با آن‌ها راهکارهای متفاوتی در نظر بگیرد. علاوه بر این حکومت صفویه نیازمند ترویج بنیادین تشیع و ایدئولوژی حکومتی خود نیز بود. در اینجا پرسشی که مطرح می‌شود این است که عملکرد حکومت صفویه در مواجهه با شرایط مذکور چگونه بود؟ پژوهش پیش رو بر آن است تا با ابتنا بر روش توصیفی‌تحلیلی و با تکیه بر منابع کتابخانه‎ای رویکرد و عملکرد حکومت صفویه را در راستای نظارت و کنترل کانون‌های شکل‌گیری افکار عمومی را مورد مطالعه و بررسی قرار دهد. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که حکومت صفویه به‌عنوان یک حکومت استبدادی پیشامدرن در طول دوران قدرت خود ضمن توجه به افکار عمومی جامعه خود، بر آن بوده است تا مراکز و کانون‎های شکل‌گیری و جهت‌دهی افکار عمومی را تحت کنترل و نظارت خود قرار دهد. برخی از مکان‎های تجمع مردم مانند مساجد و میادین که از قبل وجود داشته و نیز قهوه‌خانه‎ها را که پدیده‎ای نوظهور به‌شمار می‎رفته است، به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم تحت کنترل و نظارت خود داشته و از برخی نهادها چون مدارس نیز در راستای گسترش و تقویت ایدئولوژی خود استفاده می‎کرده است.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

The Safavid government's actions around the centers of formation of public opinion

نویسندگان [English]

  • ali manoochehri 1
  • alireza karimi 2
  • ali sadeghi 3
1 PhD in Iranian Islamic History, University of Tabriz
2 Associate Professor, University of Tabriz
3 Associate Professor, University of Tarbiat Modares, Tehran
چکیده [English]

Public Opinion, which is a literal translation of the English Public Opinion, is an ancient phenomenon, but its terminology and subsequent scientific study occurred in modern times and in the old days it was not common and desired scientifically today but the reality of public opinion, regardless of what name we put on it Because it is based on the popular existence of the people, it has always existed in Iranian society. The historical notion of pre-modern authoritarian regimes is that the people did not have any status or importance as the basis for forming public opinion, and therefore the government made no effort to enrich public opinion and It did not the pay attention to the centers of formation. The question that arises here is what was the action of the Safavid government in the face of these conditions? The present study intends to study and study the approach and performance of the Safavid government in order to monitor and control the centers of formation of public opinion, based on the descriptive-analytical method and relying on library resources. ndings show that the Safavid government as a pre-modern authoritarian government during its rule, while paying attention to the public opinion of its society, has sought to control and monitor the centers and centers of formation and orientation of public opinion. Put yourself. Some places of gathering, such as mosques, pre-existing squares, and coffee shops, which were considered an emerging phenomenon, were directly and indirectly controlled and supervised by Some institutions, such as schools, have used it to spread and strengthen their ideology.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Safavid
  • public opinion
  • mosque
  • school
  • coffee house
  • square
  • کتاب‌ها

    • افوشته‌ای نطنزی، محمودبن هدایت‌الله (1373)، نقاوه الاثار فی ذکرالاخیار، به اهتمام احسان اشراقی، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی.
    • اولیا چلبی (1338)، سیاحتنامه، چاپ حسین نخجوانی، تبریز.
    • اولئاریوس، آدام (1385)، سفرنامه آدام اولئاریوس: ایران عصر صفوی از نگاه یک آلمانی، ترجمه از متن آلمانی و حواشی احمد بهپور، تهران، ابتکار نو.
    • بهرام‌نژاد، محسن (1397)، تاریخ فرهنگ و تمدن ایران در دوره صفویه با تأکید بر هویت فرهنگی، تهران، انتشارات سمت.
    • تاورنیه، ژان باتیست (1382)، سفرنامه تاورنیه، ترجمه حمید ارباب شیرانی، تهران، انتشارات نیلوفر.
    • جعفریان، رسول (1378)، قصه‌خوانان در تاریخ اسلام و ایران، تهران، انتشارات دلیل.
    • جنابدی، میرزا بیگ حسن (1378)، روضه‌الصفویه، به کوشش غلامرضا طباطبایی مجد، تهران، بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار.
    • جهانگشای خاقان (1364)، بی‌نا، مقدمه و پیوست دکتر الله دتا مضطر، اسلام آباد، مرکز تحقیقات فارسی ایران و پاکستان.
    • حسینی، خورشاه بن قباد (1379)، تاریخ ایلچی نظام شاه، تصحیح، تحشیه و اضافات محمدرضا نصیری، کوئیچی هانهدا، تهران، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی.
    • حسینی خاتون‌آبادی، سیدعبدالحسین (1352)، وقایع‌السنین و الاعوام، تهران، کتابفروشی اسلامیه.
    • خواجگی اصفهانی، محمدمعصوم (1368)، خلاصه‌السیر؛ تاریخ روزگار شاه صفی صفوی، تهران، علمی.
    • روملو، حسن‌بیگ (1357)، احسن‌التواریخ، به تصحیح و تحشیه عبدالحسین نوایی، تهران، انتشارات بابک.
    • زویری، محجوب (1381)، ابومسلم‌نامه و نقش اجتماعی آن در تاریخ اجتماعی عصر صفوی، تهران، بقعه.
    • سانسون، مارتین (1346)، سفرنامه سانسون (وضع کشور ایران در زمان شاه سلیمان صفوی)، ترجمه تقی تفضلی، تهران، بی‌نا.
    • شاردن، ژان (1372)، سفرنامه شاردن، ترجمه اقبال یغمائی، تهران، انتشارات توس.
    • شاملو، ولی‌قلی بن داودقلی (1371)، قصص الخاقانی، تصحیح سیدحسن سادات ناصری، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
    • شیرازی، خواجه زین‌العابدین علی (عبدی بیگ) (1369)، تکلمه‌الاخبار، مقدمه، تصحیح و تعلیقات عبدالحسین نوائی، تهران، نشر نی.
    • عالم‌آرای صفوی (1350)، بی‎نا، به کوشش یدالله شکری، تهران، انتشارات بنیاد فرهنگ ایران.
    • فخرالزمانی قزوینی، ملاعبدالنبی (1363)، تذکره میخانه، به کوشش احمد گلچین معانی، تهران، اقبال.
    • کاتف، فدت آفاناس یویچ (1356)، سفرنامه کاتف، ترجمه محمدصادق همایون‌فرد، ویرایش عبدالعلی سیاوشی، تهران، کتابخانه ملی ایران.
    • کارری، جملی (1348)، سفرنامه کارری، ترجمه عباس نخجوانی و عبدالعلی کارنگ، [بی‌جا] وزارت فرهنگ و هنر، اداره کل فرهنگ و هنر آذربایجان شرقی: موسسه انتشارات فرانکلین.
    • منشی ترکمان، اسکندربیک منشی. (1382)، تاریخ عالم‌آرای عباسی، تهران، انتشارات امیرکبیر.
    • منشی قزوینی، بوداق (1378)، جواهرالاخبار (بخش تاریخ ایران از قراقویونلو تا سال 984ه.ق)، تصحیح محسن بهرام‌نژاد، تهران، نشر میراث مکتوب.
    • نصرآبادی اصفهانی، میرزا محمدطاهر (1317)، تذکره نصرآبادی، تصحیح وحید دستگردی، تهران، چاپخانه ارمغان.
    • نصیری، محمدابراهیم بن زین‌العابدین (1373)، دستور شهریاران، به کوشش نادر نصیری مقدم، تهران، مجموعه انتشارات ادبی و تاریخی موقوفات دکتر محمود افشار یزدی.
    • واله اصفهانی، محمد یوسف بن حسین (1372)، خلدبرین، به کوشش میرهاشم محدث، تهران، بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار یزدی.
    • وحید قزوینی، محمدطاهر (1329)، عباسنامه، تصحیح و تحشیه ابراهیم دهگان، اراک، کتابفروشی داودی.

    مقاله‌ها

    • ذکاوتی قراگزلو، علیرضا، «اسکندرنامه نقالی و جایگاه آن در داستان‌های عامیانه»، آینه میراث، شماره سوم، 1382.
    • ذکاوتی قراگزلو، علیرضا، «رموز حمزه یا امیرحمزه صاحبقران»، آینه میراث، شماره دوم، 1387.
    • صادقی، مقصودعلی، «جایگاه سنگ‌نبشته‌های ایران دوران اسلامی در پژوهش تاریخ مردمان فرودست»، تاریخ مردم، شماره‌های چهارم و پنجم، 1396.

    منابع انگلیسی

    • Membre, m. (1993), mission to the lord sophy of Persia, psdkd